Op de wereld om elkaar te helpen

Luca, een 23-jarige student mediavormgeving aan het Mediacollege Amsterdam, heeft een verhaal dat indringender is dan de meeste andere. Hij heeft geen vaste plek, zwerft al jaren van bank naar bank, en moet zich door het leven slaan zonder de stabiliteit van een thuis. Zijn verhaal schetst niet alleen het rauwe bestaan van een jongere die dakloos is, maar ook de emotionele tol van jaren in een onzekere situatie.

In de Haagse straten heeft Reza zich in de afgelopen jaren moeten aanpassen aan een werkelijkheid die ver van het zicht van de meeste Nederlanders blijft. Drie jaar lang heeft hij overleefd zonder vaste woonplek, met tijdelijke oplossingen die eerder symbolisch dan structureel waren.

Lala, nu 51 jaar, leeft sinds 2013 zonder eigen onderdak. Voor hem is het leven op straat een strijd om waardigheid en veiligheid. De jaren waarin hij zich thuis voelde, lijken voor altijd achter hem te liggen. Met zijn gezondheidsproblemen en de uitdagingen van een leven zonder vast adres, wordt elke dag een overlevingsstrijd.

In een wereld waarin dakloosheid vaak wordt gezien als een afstandelijk probleem, vertelt Carola (37) een ander verhaal. Ze woont nu in stabiliteit met haar partner en dochter van zeven, maar nog geen tien jaar geleden was haar situatie allesbehalve zeker. Haar relaas, doorleefd en confronterend, laat zien hoe snel het leven van iemand kan omslaan en hoe complex de weg terug kan zijn.

In een tijd waarin de wereld langzaam tot stilstand kwam door de pandemie, werden de verborgen crises binnen onze samenleving zichtbaarder. Een daarvan: dakloosheid. Voor Susie (53), begon deze reis onverwachts. Susie had ooit een eigen huis, maar na haar scheiding besloot ze het te verkopen om een nieuwe start te maken.

Door de Brexit kwam Marlon (56) een jaar geleden vanuit Londen naar Amsterdam, de stad waar hij ooit zijn toevlucht vond. Maar na een leven van ruim veertien jaar in Engeland en drie jaar in Spanje voelt hij zich hier nu verloren. Een gebrek aan zorg, bureaucratische barrières, en een stad die steeds minder medemenselijk aanvoelt: Marlon’s verhaal is een pleidooi voor een andere kijk op dakloosheid in Nederland.