Een menselijk gezicht voor dakloosheid: het verhaal van Carola

In een wereld waarin dakloosheid vaak wordt gezien als een afstandelijk probleem, vertelt Carola (37) een ander verhaal. Ze woont nu in stabiliteit met haar partner en dochter van zeven, maar nog geen tien jaar geleden was haar situatie allesbehalve zeker. Haar relaas, doorleefd en confronterend, laat zien hoe snel het leven van iemand kan omslaan en hoe complex de weg terug kan zijn.

Het begin van de val

Carola’s problemen begonnen met een instabiele thuissituatie en een relatie vol spanningen. “Ik trok bij een vriend in, maar toen ik daar niet meer kon blijven, stond ik op straat. Terug naar mijn ouders was geen optie.” De weg van bank naar bank, van vriend naar kennis, begon. Ondertussen moest ze zien te overleven, vaak met een baan die niet genoeg zekerheid bood. In deze periode raakte ze ook verslaafd – een tragische constante voor velen die met dakloosheid worstelen.

Een zoektocht naar hulp

Ze klopte aan bij de gemeente, maar voelde zich niet gehoord. “Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Er is geen vaste plek voor je. Je schulden zijn je eigen verantwoordelijkheid, krijg je te horen.” De complexiteit van administratieve rompslomp, gekoppeld aan het stigma van haar situatie, maakte het alleen maar moeilijker. “Je loopt met je ziel onder je arm.”

Samen sterker, maar niet altijd genoeg

Carola ontmoette haar huidige partner toen ze al op de bodem van haar bestaan zat. Ze probeerden samen uit het dal te klimmen, maar de weg was lang. Ze werden uit verschillende onderkomens gezet. “Op een gegeven moment stond ik echt letterlijk op straat met mijn honden. Je voelt je alsof de wereld aan je voorbijgaat.”

Dakloosheid met een menselijk gezicht

Carola vertelt dat ze zich vaak een ‘nobody’ voelde. “Mensen lopen langs je heen, kijken je niet aan. Dat doet meer pijn dan buiten slapen.” Ze beschrijft de nachtelijke uren op straat met haar honden, die uiteindelijk ook moest afstaan om hulp te kunnen krijgen. “Ik kon niet anders. Ze hadden warmte en zekerheid nodig die ik niet kon bieden.”

De weg naar boven

Uiteindelijk vond Carola, mede door haar zwangerschap, hulp bij een opvangorganisatie. Ze kreeg samen met haar partner een tijdelijke woning. Toch was het niet de ultieme oplossing. De opvangsystemen zijn ingewikkeld, de regels hard, en de weg naar onafhankelijkheid blijft zwaar. “We hebben keihard gevochten. Maar we zijn nog altijd samen, en dat maakt ons sterker.”

Ervaringsdeskundige als kracht

Nu werkt Carola als ervaringsdeskundige en vrijwilliger bij organisaties die mensen in soortgelijke situaties ondersteunen. Ze gebruikt haar verhaal om het systeem en de kijk op dakloosheid te verbeteren. “Ervaring is kennis. Veel professionals begrijpen niet wat het echt betekent om dakloos te zijn.”

Een boodschap van hoop

Carola’s boodschap is duidelijk: “Dakloosheid kan iedereen overkomen. Het is niet alleen een kwestie van keuzes, maar van omstandigheden. We moeten als samenleving meer naar elkaar omzien, zonder oordeel. Een menselijke benadering is cruciaal.”

Door het verhaal van Carola komt de harde realiteit van dakloosheid tot leven. Het laat zien dat de juiste hulp niet alleen een dak boven je hoofd is, maar ook een luisterend oor, begrip, en de kans om weer op te staan.