Noodhulp voor ontheemde Oekraïners

Grote delen van Oekraïne zijn al sinds 2014 in staat van oorlog. Maar sinds februari 2022 zijn vrijwel alle Oekraïners zwaar getroffen door geweld, voedseltekorten en een ongekende vluchtelingencrisis. Met de opbrengst van de Giro555-actie voor Oekraïne verleent Cordaid via lokale zusterorganisaties noodhulp aan ontheemde families en mensen die in oorlogsgebied zijn achtergebleven.

In Oekraïne financiert Cordaid lokale organisaties via Caritas Internationalis, het wereldwijde netwerk van katholieke hulporganisaties. Medewerkers en vrijwilligers van Caritas werken dag en nacht om mensen te helpen die hun huis zijn ontvlucht met soms niets meer dan de kleren die ze op dat moment aan hadden.

Belangrijke spil

Het westelijke deel van het land, en vooral de stad Lviv, is een belangrijke spil geworden in de distributie van noodhulp, sinds de situatie in het oosten ernstig is verslechterd. Bij een loods van Caritas in Lviv komen elke dag tientallen vrachtwagens aan, vol met hulpgoederen, vaak geschonken door buurlanden.

Hulpverleners laden vervolgens hun eigen vrachtwagens in en rijden naar de steden in het oosten, die voortdurend lijden onder luchtaanvallen en bombardementen en waar mensen soms nog altijd tussen het puin leven.

“Ik ben zelf naar Irpin geweest om te helpen, een verwoeste plaats in de buurt van Kiev”, zegt Markian Stefanyshyn, noodhulpcoördinator voor Caritas en hoofd logistiek van het distributiecentrum. “Mensen begonnen te huilen toen we daar aankwamen. Het was heel aangrijpend.”

Praktische problemen

Ondanks alle inzet en deskundige coördinatie, loopt de hulpoperatie volgens Markian ook tegen enkele praktische problemen aan. “Onze grootste uitdaging is nu ruimte. We hebben te weinig plek. Het enige wat we kunnen doen is sneller laden en lossen, zodat de vrachtwagens eerder kunnen vertrekken en we ruimte creëren voor de volgende die binnenkomt. We moeten uiterst efficiënt te werk gaan.”

De Caritas-vrijwilligers delen niet alleen voedsel, water, kleding en medicijnen uit, ze bieden ook onderdak aan ontheemden of begeleiden hen naar de grens als zij naar het buitenland willen.

Meer dan een project

Tachtig kilometer buiten Lviv heeft Caritas zogenaamde familiehuizen gebouwd. Deze gezinswoningen bieden een veilige plek aan kinderen die hun ouders zijn verloren. Daar kunnen ze opgroeien in de warmte van een echt gezin.

“We noemen het liever geen project omdat een project normaal gesproken een begin en een einde heeft”, zegt Tetiana Kalinichenko van Caritas. “Dit is een manier van leven. De kinderen die hier wonen, staan ​​er niet ineens alleen voor zodra ze achttien worden. Ze zullen altijd deel uitmaken van dit gezin. Kinderen op deze manier helpen, betekent echte toewijding.”

Caritas heeft vijf van deze huizen gebouwd. Sommige families wonen hier al jaren, terwijl anderen onlangs zijn aangekomen nadat het geweld in andere delen van het land hen dwong hun huizen te verlaten.

Zoals Natalia Molar, die met haar man en twee kinderen uit hun dorp in de buurt van Kiev is gevlucht. In haar nieuwe huis zorgt Natalia nu ook voor acht andere ontheemde kinderen.

Natalia: “We wilden zo lang mogelijk in ons huis blijven, maar toen de raketten boven ons hoofd vlogen en een dorp naast ons werd bezet door het Russische leger, wisten we dat we moesten vertrekken. Vanaf het moment dat we uit de trein stapten, voelden we meteen de geweldige steun van de mensen in West-Oekraïne. De kinderen gaan nu naar school. Ze doen het heel goed.”

1200 maaltijden per dag

In steden door het hele land heeft Caritas tenten geplaatst waar vrijwilligers essentiële goederen uitdelen. Daarnaast zijn er ook gaarkeukens opgezet waar ontheemden een warme maaltijd kunnen krijgen. Een voorbeeld: in de stad Ivano-Frankyvsk verzorgen de Caritas-koks elke dag maaltijden voor 1200 mensen.

Het leven van miljoenen Oekraïners hangt af van deze immense hulpoperatie, gecoördineerd door lokale en internationale hulporganisaties. Ondanks al het goede werk en de mooie resultaten, is het onwaarschijnlijk dat de noden de komende maanden zullen afnemen. Markian Stefanyshyn maakt zich zorgen over wat een langdurige crisis zal betekenen voor de hulpverlening.

“Het aantal goederen uit Polen daalt”, zegt Markian. “De vrijwilligers zijn uitgeput en sommigen verliezen hun motivatie. Ze maken zich ook zorgen om hun eigen inkomen. Zelfs als deze oorlog voorbij is, zullen we veel extra handen nodig hebben. De behoeften zullen er nog steeds zijn. Het belangrijkste nu is het beëindigen van de oorlog. Niet alleen voor Oekraïne, maar voor de hele wereld.”