Josephine helpt vrouwen en kinderen in Nigeria

Josephine Habba, moeder, humanitaire hulpverlener en hervormer, oprichter van Jirih Doo, een partnerorganisatie van de Nigeria Joint Response.

“Ik werk al bijna twintig jaar in de frontlinie van humanitaire hulp in Nigeria. Vooral in het centrum en het noordoosten, waar extremisme, gewapende conflicten en geweld tegen vrouwen aan de orde van de dag zijn.”

“We staan klaar voor mensen in nood. Vooral vrouwen en kinderen. Zij krijgen het meest te verduren en worden het minst gehoord. We bieden voedsel, water, zorgen dat mensen zich kunnen wassen, dat er WC’s zijn, noem maar op. Maar, veel belangrijker, we geven hoop, zorg, liefde en respect.”

“Wij wonen en leven in de gebieden waar we hulp verlenen. Terwijl we zelf de crisis over ons heen krijgen, proberen we ook de internationale humanitaire hulp te hervormen. Dat is een strijd in een strijd. Een zware strijd. Te vaak bepalen grote internationale organisaties wat er hier gebeurt. Ze betreden ons huis en nemen de boel over. Kleine lokale organisaties verdienen meer respect. Iedereen heeft het tegenwoordig over shift the power, over gelijkwaardigheid en lokalisatie. Maar internationale normen en procedures staan dat nog steeds in de weg. Geef hulpverleners uit de rampgebieden zelf meer ruimte. Zij nemen de meeste risico’s.”

“Ik doe dit werk omdat ik een stem wil zijn voor de stemlozen. Vooral voor vrouwen en kinderen. Zij krijgen het minst gehoor, worden het meest uitgesloten. Bij alles wat we doen, het voedsel dat we uitdelen, de schuilplekken die we inrichten, de zorg die we bieden, moeten we in de eerste plaats luisteren naar hen. Van A tot Z. Van het ontwerpen van onze interventies tot het evalueren ervan. Een 8-jarig gevlucht en getraumatiseerd kind is geen verlengstuk van een volwassene. Het is een uniek persoon vol dromen, kennis en wijsheid. Luister naar dat kind voordat je iets voor haar of hem doet.”

“Een gevlucht kind vroeg me eens waarom ze geen fiets mocht hebben. Ze had het niet over eten of onderdak. Die fiets, dát was haar droom. Ik zei dat daar nou net geen geld voor was. Maar ik beloofde dat ik ervoor zou zorgen dat ze er een zou krijgen. Toen ze ‘m kreeg was ze in de wolken. En kijk, ze kreeg weer energie om andere dingen te doen. Zoals naar school gaan. Humanitair werk gaat over zoveel meer dan de eerste levensbehoeften. Het gaat om waardigheid. En hoop.”

“Over de hele wereld worden vrouwen uitgesloten. Ook hier in Nigeria. Hoe kan een land in vredesnaam vooruitgang boeken als meer dan de helft van de kennis en het talent op slot blijft? Zelfs bij humanitaire interventies worden vrouwen nog steeds genegeerd. Niet zo heel lang geleden moest ik de humanitaire hulpeenheid in dit land nog vragen waarom er in hun hulppakketten voor vluchtelingen geen maandverband zat.”

“Dit werk kan zwaar op je wegen. Een tijd lang overwoog ik om in therapie te gaan. Maar kinderen zien groeien, geeft me nu voldoende vreugde en kracht om door te gaan. Ik leer ze kennen als ze ondervoed een vluchtelingenkamp binnenkomen. Ik zie ze afstuderen aan de universiteit, trouwen, werk vinden… Dat is een geweldige levensreis. Elke keer als ik dat zie gebeuren, moet ik glimlachen.”

“Ik kan vooral terugvallen op mijn kinderen. Ik noem ze ‘mijn kinderen’. In mijn huis heb ik 22 kinderen. Ze kwamen op mijn pad. Ik had het geluk om een wegwijzer voor hen te kunnen zijn. Ik ben er voor hen. En zij geven mij de kracht om door te vechten. En om gelukkig te blijven.”