Samer helpt slachtoffers van de explosie in Beiroet

Samer Al Jamal, coördinator humanitaire hulp voor de Lebanon Joint Response, voor slachtoffers van de explosie in de haven van Beiroet.

“Ik kom uit Ashrafieh, een wijk in Beiroet dicht bij de haven die op 4 augustus 2020 werd verwoest door de explosie van ammoniumnitraat. Het geluid van vallende ramen, van brekend glas in de straten, zal ik mijn hele leven blijven horen.”

“In de minuten na de explosie, midden in de nacht, checkten we eerst of vrienden en familie in orde waren. Daarna zijn we gelijk naar buiten gegaan. We probeerden een plek te vinden voor gewonden in de overbelaste ziekenhuizen. De volgende ochtend bij daglicht, zagen we de volledige omvang van de nachtmerrie. Een deel van onze stad was weggeblazen. Met andere vrijwilligers gingen we de straat op, puinruimen, mensen helpen, eten uitdelen. We kenden elkaar niet, maar we voelden ons verbonden, als vrienden.”

“Ik houd van mijn land en mijn landgenoten. Nu was het tijd, ondanks de paniek, het verdriet en de angst, om iets voor hen te doen. Voor inwoners van Beiroet van mijn leeftijd was dit de eerste humanitaire crisis die we meemaakten. Ik had geen achtergrond in humanitair werk. Vroeger had ik een commerciële baan, in de export. Mijn kantoor is door de explosie verwoest.”

“Ik deed vrijwilligerswerk op straat en ontmoette daar professionele hulpverleners. Het was een nieuwe wereld. We hadden nog nooit hulporganisaties in onze buurt gezien. Hulpverleners die betrokken waren bij de Joint Response van de Dutch Relief Alliance nodigden mij uit om met hen samen te werken. Het heeft mijn leven veranderd. Ik kon eindelijk doen wat ik het liefste wilde doen in deze moeilijke tijd: er zijn voor anderen. Maar dan op grotere schaal.”

“Vóór de ontploffing stegen de COVID-infecties al. Na de ontploffing rezen deze helemaal de pan uit. Voor humanitaire hulpverleners waren de lockdown-beperkingen minder streng. Daarom gingen wij langs de deuren, in plaats van dat mensen naar ons toekwamen. Duizenden deuren. Van mensen met een beperking en bejaarden die zich nauwelijks konden bewegen. Mensen die zaten in gevaarlijk beschadigde huizen.”

“Wie voedsel, zeep, handgel en mondmaskers van ons kreeg, deelde dat vaak weer met andere families. Ik herinner me een 90-jarige mevrouw. Haar naam was Adibe. We hadden haar onder andere rijst, bonen, zout, kaas, tonijn, suiker gegeven. Ze stond erop dat we de olijfolie voor onszelf hielden omdat het zo duur was. Wij of onze ouders konden toch ook wel wat olie gebruiken? Die solidariteit was ongelooflijk ontroerend. Natuurlijk gingen we niet op haar aanbod in.”

“We hebben we veel herbouwd. Toch is de crisis alleen groter geworden. Anders maar groter. Huizen mogen dan wel herbouwd zijn, de armoede is sterk toegenomen. Zo ging de olieprijs van 6.000 naar 50.000 Libanese ponden per liter. De explosie heeft de armen nog armer gemaakt.”

“Als ik zeg ‘we hebben Beiroet herbouwd’, bedoel ik wij, de jongeren. De jonge generatie was meteen na de explosie op straat om onze stad weer op te bouwen. Tijdens de crisis hebben we in Ashrafieh niemand van de overheid op straat gezien. Alleen de jongeren uit Beiroet en de hulpverleners. We voelden ons in de steek gelaten door onze eigen gekozen leiders. Als het moet doen we het morgen weer. Maar eigenlijk is het niet onze taak. Het is de verantwoordelijkheid van onze regering. We kunnen alleen maar hopen op nieuwe gezichten in de regering. Eerlijke mensen, onomkoopbaar.”