Leven aan het front in Oekraïne: Tetiana en haar gezin

Tetiana (44 jaar): “De eerste 7 maanden na de invasie leefden we onder bezetting van Russische militairen. Zodra we bevrijd waren, verhuisden we naar Chuhuiv, vlakbij de frontlinie. Hier verblijven we al 3 jaar als ontheemden in eigen land, in een tijdelijke woning. Ik leef constant in angst en ben bang dat er elk moment iets kan gebeuren. 

Mijn man en ik hebben 6 kinderen. De oudste is 25 jaar, en de jongste is 10. Mijn man is niet de biologische vader van mijn kinderen, maar ze houden veel van hem. Hij moet al bijna 2 jaar vechten in het leger. En elke keer als hij naar het front gaat, maken we ons erg zorgen. 

Voorlopig blijven we hier. Want: overal lijkt het goed waar wij niet zijn. Ik heb bijvoorbeeld veel kennissen in het buitenland. Sommigen zeggen dat het goed te doen is, terwijl anderen vertellen over voortdurend verhuizen van plek naar plek. 

Het voelt soms alsof we niks meer hebben. Hierdoor is het lastig om plannen te maken. Voor de oorlog genoot ik samen met mijn gezin van het leven. We hoopten op een mooie toekomst. En ik droomde ervan om mijn kinderen onderwijs en een kans in het leven te geven. Nu is overleven de belangrijkste focus.”